Baza Wiedzy

Przemysł 4.0 to czwarta rewolucja przemysłowa, która wykracza poza digitalizację. Obejmuje ona połączenie i komunikację między różnymi systemami i maszynami, co pozwala organizacjom działać szybciej, wydajniej i w dużej mierze automatycznie. Przemysł 4.0 to przejście od digitalizacji do gospodarki i społeczeństwa, w których granice między światem fizycznym, cyfrowym i biologicznym stopniowo zanikają.

Możliwości każdej formy karty SIM są takie same, ale różnią się one rozmiarami, co pozwala na ich zastosowanie w określonych typach urządzeń. Karty SIM w formatach 2FF, 3FF i 4FF muszą być umieszczone w urządzeniu, podczas gdy karty SIM MFF2, które są hermetycznie zamknięte, są lutowane bezpośrednio na płytce drukowanej. Dlatego też nazywane są kartami SIM wbudowanymi (embedded SIM). Karty SIM do łączności IoT występują w czterech różnych formach, począwszy od 2FF, największej karty SIM, do 4FF, czyli nano SIM, najnowszej i najmniejszej spośród kart SIM. Dostępna jest również opcja wbudowanej karty SIM: MFF2 (chip SIM). Każda kolejna generacja kart SIM jest mniejsza od poprzedniej. Choć zazwyczaj są one określane na podstawie generacji, z której pochodzą (2, 3, 4), często nazywane są również "mini SIM" (2FF), "micro SIM" (3FF), "nano SIM" (4FF) lub „embedded SIM” (MFF2). Wymiary formatu karty SIM: 2FF (mini): 25 mm x 15 mm x 0,76 mm 3FF (micro): 15 mm x 12 mm x 0,76 mm 4FF (nano): 12,3 mm × 8,8 mm × 0,67 mm MFF2 (embedded): 5 mm x 6 mm x 1 mm

Karta SIM do łączności IoT (subscriber identity module) składa się z chipa kontaktowego, który jest otoczony ochronnym plastikiem. Chip zawiera dane uwierzytelniające urządzenie, co umożliwia mu dostęp do sieci komórkowej.  

LTE (Long Term Evolution), znane również jako 4G, jest dostępne w Holandii od 2010 roku na ograniczoną skalę. Dopiero w 2013 roku sieć LTE była publicznie dostępna. LTE oferuje maksymalną prędkość 12,5 MB/s i zostało zaprojektowane tak, aby było wstecznie kompatybilne z technologiami 3G i 2G. Ponadto LTE jest znacznie bardziej elastyczne w przydzielaniu przepustowości, co znacznie zmniejsza zatory w sieci.

3GPP (3rd Generation Partnership Project) to porozumienie między różnymi standardami telekomunikacyjnymi, które zostało ustanowione w grudniu 1998 roku. Celem 3GPP jest opracowanie technicznego systemu i raportu o globalnym zastosowaniu, opartego na ewolucji sieci GSM trzeciej generacji oraz technologii radiowej przez nie wykorzystywanej. Grupy robocze 3GPP Grupy robocze 3GPP są odpowiedzialne m.in. za specyfikacje protokołów sieciowych i infrastruktury dla sieci od 2G do 5G (M2M, LTE-M, NB-IOT).

HSUPA, czyli High Speed Uplink Packet Access, został opracowany w odpowiedzi na rosnące prędkości pobierania, podczas gdy prędkość wysyłania pozostawała niska. Prędkość uploadu przy HSDPA wynosiła 125 KB/s. Dlaczego zaprojektowano HSUPA? Z tego powodu stworzono standard HSUPA, który jest również rozszerzeniem sieci 3G. W tym standardzie maksymalna prędkość wysyłania danych została zwiększona do 720 KB/s. Sieci 3G są nadal dostępne w ramach usług M2M.

HSDPA, czyli High-Speed ​​Downlink Packet Access, to rozszerzenie sieci 3G. Jest również nazywane 3.5G. HSDPA to usługa komunikacyjna oferująca prędkość transmisji do co najmniej 10 razy wyższą niż prędkość UMTS wynosząca 384 KB/s. Sieci 3G są nadal dostępne w ramach usług M2M.

UMTS 3G (Universal Mobile Telecommunications System), czyli 3G, jest uważany za następcę GSM/GPRS. UMTS to trzecia generacja komunikacji mobilnej i stanowi zestaw standardów uzgodnionych przez dostawców różnych sieci mobilnych. Sieci 3G są nadal dostępne w ramach usług M2M.      

EDGE, czyli Enhanced Data Rates for GSM Evolution, to ulepszenie GPRS w zakresie transmisji danych. Działa na istniejących sieciach GSM i pozwala na osiągnięcie prędkości do 48 KB/s. EDGE jest również nazywany 2.75G, ponieważ jego prędkość plasuje się między GPRS (2.5G) a UMTS (3G). Sieci 2G i 3G są nadal dostępne w ramach usług M2M.

GPRS (2.5G) czyli General Packet Radio Service, to technologia będąca rozszerzeniem istniejącej sieci GSM. Dzięki tej technologii możliwe jest bardziej efektywne, szybsze i tańsze przesyłanie oraz odbieranie danych mobilnych. W przypadku GPRS urządzenia są zawsze online, co oznacza, że mają stałe połączenie z internetem, a opłaty są naliczane na podstawie ilości pobranych lub wysłanych danych. Jak działa GPRS? Urządzenie zajmuje łącze tylko wtedy, gdy jest faktycznie używane, co pozwala na lepsze wykorzystanie pojemności sieci i umożliwia jednoczesną wymianę większej ilości danych. Maksymalna prędkość GPRS wynosi od 7 KB/s do 14 KB/s. Technologia ta nazywana jest 2.5G, choć nie jest to oficjalna generacja. Jest tak nazywana, ponieważ plasuje się między 2G a 3G. Sieci 2G i 3G są nadal dostępne w ramach usług M2M.

Global System for Mobile Communication (GSM), czyli 2G, to sieć mobilna, w której widmo radiowe jest podzielone na oddzielne obszary zasięgu (komórki), z których każda jest obsługiwana przez stację bazową. Urządzenia mobilne (sprzęt) łączą się z siecią za pośrednictwem kanałów radiowych dostępnych w lokalnej komórce usługowej. Sieci GSM są podzielone na różne częstotliwości, a prędkość transmisji danych wynosi około 1 KB/s. Ta prędkość jest zbyt niska, aby obsługiwać rosnący ruch internetowy na urządzeniach. Dlatego zaprojektowano GPRS (2.5G). Połączenie danych przez GSM nie jest już używane, a GPRS jest najniższym standardem połączenia.

Stały adres IP to adres IP przypisany do urządzenia, który nie ulega zmianie. Dzięki stałemu adresowi IP karta SIM może być bezpośrednio dostępna. Bezpieczeństwo stałego adresu IP Stały publiczny adres IP jest bardzo podatny na zagrożenia bezpieczeństwa. Jest dostępny dla wszystkich użytkowników w internecie i zależy wyłącznie od uwierzytelniania na poziomie sprzętowym. Główna różnica między stałym publicznym a stałym prywatnym adresem IP polega na sposobie dostępu. Podczas gdy stały publiczny adres IP może być dostępny dla każdego użytkownika w internecie, stały prywatny adres IP jest chroniony za pomocą tunelu VPN. Oznacza to, że wszystkie adresy IP znajdują się w ramach VPN i nie mogą być dostępne z zewnątrz. Użytkownik musi najpierw się zalogować, aby połączyć się ze stałym prywatnym adresem IP. Ta dodatkowa warstwa ochrony sprawia, że urządzenia nie muszą być indywidualnie zabezpieczane, co znacznie zmniejsza ryzyko ataków zewnętrznych.