LTE-M / NB-IOT i LoRa to dwie zupełnie różne technologie, które mają wspólną cechę w sposobie ich zastosowania. Obie sieci są energooszczędne i bezprzewodowe, a ich głównym zadaniem jest przesyłanie danych z czujników i urządzeń. Wybór między nimi najlepiej oprzeć na miejscu, gdzie planujesz wdrożyć swoje rozwiązanie, oraz na wymaganiach dotyczących zużycia energii.
Tag: LTE M
Dwie z najczęściej używanych i już dojrzałych sieci IoT to LoRa i LTE-M. Atrakcyjnym aspektem obu technologii jest to, że są to sieci o niskim zużyciu energii (Low Power). Jest to istotne dla urządzeń IoT z ograniczonym źródłem zasilania. W tym artykule przyjrzymy się bliżej obu technologiom oraz różnicom między tymi sieciami.
Application Programming Interface (API) to brama do istniejącej aplikacji (na przykład system zarządzania kartami SIM w aplikacji IoT, takiej jak M2M, LTE M lub NB-IOT), która umożliwia udostępnienie funkcjonalności tej aplikacji innym systemom. API umożliwia zatem komunikację między różnymi systemami. API zostały zaprojektowane do wypełniania, pobierania, aktualizowania i usuwania wartości. API korzysta z zalet protokołów internetowych, takich jak HTTP i XML.
eUICC oznacza Embedded Universal Integrated Circuit Card (eUICC). Najważniejszą zaletą eUICC jest możliwość skonfigurowania wielu profili sieci mobilnych na jednej karcie SIM. Te profile sieciowe mogą być łatwo konfigurowane i zarządzane zdalnie (OTA). Dzięki eUICC możesz mieć pewność, że Twoja łączność IoT pozostanie stabilna, a technologia ta przynosi szczególne korzyści przy globalnym wdrożeniu, gdzie jeden operator zazwyczaj nie jest w stanie zaoferować najlepszych warunków we wszystkich regionach. Bez konieczności modyfikacji sprzętu lub zmian w procesie produkcji można na karcie SIM skonfigurować profil lokalnego operatora.
Operator Sieci Komórkowej (MNO) to dostawca usług telekomunikacyjnych, który dostarcza bezprzewodową komunikację głosową i danych swoim subskrybentom mobilnym. MNO to niezależni dostawcy usług telekomunikacyjnych, którzy posiadają pełną infrastrukturę telekomunikacyjną do obsługi i zarządzania komunikacją mobilną.
System nazw domenowych (DNS) to system i protokół sieciowy używany w internecie do tłumaczenia nazw komputerów na numeryczne adresy IP i odwrotnie. DNS działa w modelu klient-serwer: zapytujący używa protokołu DNS, aby od serwera DNS uzyskać nazwę lub adres, na co serwer odpowiada. Wyszukiwanie numeru na podstawie nazwy nazywa się forward lookup, a wyszukiwanie nazwy na podstawie numeru nazywa się reverse lookup.
W niektórych przypadkach biznesowych, w których urządzenie głównie odbiera dane z sieci IoT i prawie nie wysyła danych, czas, w którym urządzenie nasłuchuje sieci, może zostać dostosowany.
Za pomocą trybu oszczędzania energii (PSM) moduł komórkowy w urządzeniu może zostać uśpiony. W trakcie tego trybu zużycie energii wynosi zaledwie kilka mikroamperów. W tym czasie urządzenie nie komunikuje się z siecią. Gdy urządzenie chce wysłać dane, moduł komórkowy automatycznie wybudza się z trybu uśpienia i natychmiast przesyła potrzebne dane przez sieć. Optymalne zarządzanie tym czasem uśpienia pozwala zminimalizować zużycie energii.
FQDN to skrót od Fully Qualified Domain Name i oznacza najbardziej kompletną nazwę domeny dla konkretnej strony internetowej, komputera lub serwera w internecie. Nazywany jest również absolutną nazwą domeny. Podczas gdy nazwa domeny składa się z zarejestrowanej nazwy oraz rozszerzenia domeny (domeny najwyższego poziomu), FQDN to pełna nazwa, w tym ewentualne subdomeny, takie jak „www” w FQDN „www.thingsdata.pl”.
LPWAN oznacza Low Power Wide Area Network. Sieć LPWAN spełnia następujące kryteria: jest to sieć bezprzewodowa, która umożliwia komunikację przy niskim zużyciu energii. Sieć ma duży zasięg (kilka kilometrów) i niską przepustowość danych.